Otwarcie konferencji:

Dr Mariusz Drozdowski jest absolwentem Papieskiego Wydziału teologicznego we Wrocławiu, gdzie obronił doktorat w Katedrze Nowej Ewangelizacji z zakresu nowoewangelizacyjnego wymiaru pantomimy. Pracę naukowo dydaktyczną, na swojej macierzystej uczelni, łączy z zawodem aktora, specjalizując się w teatrze pantomimy. Głównym przedmiotem jego zainteresowań jest szeroko pojęta kultura, komunikacja społeczna oraz współczesna problematyka Kościoła dająca się przedstawić w formie pantomimicznych form scenicznych.

Ewangelizacja przez teatr pantomimiczny

Pierwotne znaczenie mima, z którego wyrosła rzymska pantomima, było zaprzeczeniem dzisiejszego rozumienia „sztuki milczącej”, gdyż opierało się głównie na naśladownictwie i to zarówno za pomocą zmysłów jak i ludzkiej mowy. Ten rodzaj teatru wykorzystywała władza rzymska do walki religijnej przeciwko wyznawcom Jezusa Chrystusa, ośmieszając system wartości, moralność, wiarę w jednego Boga czy obrzędowość chrześcijańską. Odpowiedzią Kościoła były liczne wypowiedzi zabraniające wiernym uczestniczenia w widowiskach teatralnych oraz mimicznych. Powolna asymilacja aktorów i ich dorobku twórczego nastąpiła wraz z powstaniem dramatu liturgicznego w epoce średniowiecza. Pantomima została wówczas składową sztuk kościelnych, stając się integralnym elementem pobożnego przedstawienia. W czasach nam współczesnych ewangelizatorzy chrześcijańscy wykorzystując nowe narzędzia mówienia o Bogu sięgają również po „milczącą sztukę” zwaną pantomimą.

Zobacz wideo:

Ks. Bogusław Drożdż, kapłan diecezji legnickiej, profesor nadzwyczajny Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, kierownik katedry Nowej Ewangelizacji w Instytucie Historii Kościoła i Teologii Pastoralnej tejże uczelni; wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Legnickiej w latach 1996-2022; w latach 1996-2018 dyrektor Biblioteki seminaryjnej w Legnicy; w latach 2007-2012 sekretarz generalny I Synodu Diecezji Legnickiej; członek Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji Konferencji Episkopatu Polski; asystent kościelny Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana w diecezji legnickiej; dyrektor Diecezjalnego Centrum Edukacyjnego w Legnicy; od czerwca 2018 r. proboszcz parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Legnicy. Redaktor naczelny dwóch naukowych periodyków: „Perspectiva. Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne” oraz „Społeczeństwo. Studia, prace badawcze i dokumenty z zakresu nauki społecznej Kościoła”. Od lutego 2021 r. postulator w procesie beatyfikacyjnym sługi Bożego Henryka II Pobożnego. Jest autorem kilku książek, blisko 200 artykułów naukowych i popularno-naukowych oraz kilkuset esejów. Zainteresowaniami naukowymi celuje w problematykę ewangelizacji („starej” i „nowej”) oraz duszpasterstwa i apostolstwa społecznego.

Ewangelizacyjna skuteczność – mrzonka czy zadanie?

Jeżeli coś daje się zdefiniować, to z pewnością można w jakichś kategoriach określić tego wartość. Co kryje się pod wyrażeniem: „ewangelizacyjna skuteczność”? Cel Kościoła jest powszechnie znany. Jego realizacja ma swoją historię. Urzeczywistniany jest również dzisiaj. Osiągnięcie celu nie jest możliwe bez środków, narzędzi, również strategicznego planu. Ewangelizacja, którą prowadzi Kościół jest takim zbiorem celów i środków. Celowi nadrzędnemu służą cele pośrednie, a środki są odkrywane, formułowane i dostosowywane. Proces ewangelizacyjny, który doprowadza do zbawienia bezwzględnie był skuteczny. To z pozycji Boga, a cóż sensownego może powiedzieć człowiek, który jest w środku tego procesu? Jaka efektywność? Który z pośrednich celów został osiągnięty?

Zobacz wideo:

o. Tomasz Grabiec OFMCap, absolwent Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, doktor teologii, dyrektor Poradni Rodzinnej „Akademia Rodziny Augustyn” we Wrocławiu. Autor akademickiego programu przygotowawczego do sakramentu małżeństwa „Kurs na miłość” oraz twórca i realizator programu katechez przedmałżeńskich organizowanych pod auspicjami Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów dla narzeczonych, prowadzi warsztaty z komunikacji uczuć dla małżeństw i grup specjalnych (np. dla administracji rządowej w Waszyngtonie w 2008 r.). W latach 2012-2014 należał do nadzwyczajnego zespołu roboczego przy MSZ w Warszawie odznaczony odznaką Bene Merito (za działalność wzmacniającą Polskę na arenie międzynarodowej i za współpracę z polską dyplomacją). Prowadzi wykłady dotyczące problematyki duszpasterstwa rodzin w ramach formacji stałej w Sulistrowiczkach. Na co dzień posługuje w parafii św. Augustyna we Wrocławiu, a jako duszpasterz rodzin towarzyszy narzeczonym i małżonkom w kryzysie. Autor artykułów naukowych i popularnych z zakresu katolickiej nauki społecznej oraz teologii życia rodzinnego, publikowanych  w czasopismach: „Perspectiva” i „Społeczeństwo” oraz na wortalu kapucyni.pl.

Gorąca linia kursów przedmałżeńskich

Żyjemy szybko i wydajnie, intensyfikujemy działania, aby mieć więcej i więcej w przekonaniu, że w ten sposób osiągniemy bezpieczeństwo i szczęście, którego ciągle szukamy. Wydaje się, że pośpiech i rozwój technologiczny pomogą nam w zdobyciu tego co dla nas najważniejsze. Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna. Katecheza przedmałżeńska jest szansą na to, aby zatrzymać się i zobaczyć swoje życie w zupełnie innej perspektywie. Różnorodność motywów którymi kierują  się narzeczeni, w żaden sposób nie przekreśla tego, aby pomóc im w odkryciu skarbu wiary, który może stać się ich wspólnym udziałem. Aspekt relacyjny i pragnienie budowania przez narzeczonych wzajemnej komunii małżeńskiej w ujęciu sakramentalnym, stanowi doskonałą okazję do działań ewangelizacyjnych i głoszenia słuchaczom prawdy o Bogu, który kocha każdego człowieka. Katecheza przedmałżeńska nie może zatrzymywać się na punktowym przygotowaniu nupturientów do przyjęcia sakramentu, ale owocnie prowadzona powinna stać się narzędziem, za pomocą którego mogą odkrywać piękno wiary, świadomość przyjętego sakramentu oraz umożliwić im odnalezienie swojego miejsce w Kościele. Towarzyszenie narzeczonym w procesie przygotowawczym oraz w pierwszych latach ich wspólnego życia jest specyficznym procesem, który wymaga od duszpasterzy dużej wrażliwości oraz indywidualnego podejścia do każdej pary. Pomijając formalny aspekt przygotowawczy, posługa pastoralna względem nupturientów i młodych małżeństw jest jednak niezbędna do tego, aby przybliżać prowadzonym osobom ludzkie oblicze Kościoła, którego ważnym ogniwem jest każdy z nich.

Zobacz wideo:

Prof. Steven J. Jensen jest profesorem filozofii na Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Houston, jest członkiem Centrum Studiów Tomistycznych. Ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Minesocie w 1987 r. W 1993 r. uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Notre Dame. Specjalizuje się w etyce, filozofii średniowiecznej, myśli Tomasza z Akwinu, teorii działania, etyce biomedycznej i prawie naturalnym. Pełnił funkcję dyrektora Centrum Studiów Tomistycznych, jest członkiem wielu komitetów naukowych, sprawował opiekę naukową nad kilkoma pracami doktorskimi. Jest recenzentem w czasopismach: „The Thomist”, „Res Philosophica” i „American Catholic Philosophical Quarterly”.

Sin and suffering: two kinds of evil

W ramach szerokiej kategorii zła Tomasz z Akwinu wyraźnie rozróżnia grzech i cierpienie. Podczas gdy cierpienie może czasem być dobre, jak kara, grzech nie może mieć w sobie nic dobrego, nawet jeśli Bóg może ostatecznie skierować go ku dobru. Ta prelekcja ma na celu zbadanie pojęcia grzechu i występku, określenie, czym dokładnie jest wyróżnione zło, które nie może mieć w sobie nic dobrego.

Zobacz wideo:

Dr Louis Jensen dorastał w Bismarck w Północnej Dakocie, wychowywany przez kochających rodziców, w duchu życiowej ważności modlitwy i sakramentów. Gdy miał 12 lat rodzina przeprowadziła się do Teksasu, a kiedy ukończył 18 lat wyjechał na studia. Tytuł licencjata z fizyki uzyskał na Uniwersytecie Notre Dame, a następnie zdobył doktorat z informatyki na Uniwersytecie Bostońskim. Na Uniwersytecie Bostońskim Louis badał różne zastosowania głębokiego uczenia się, w tym przetwarzanie sygnałów bocznokanałowych, wykrywanie anomalii szeregów czasowych i widzenie komputerowe, a wszystko z naciskiem na to, aby pomóc komputerom robić więcej za mniej — jego rozprawa doktorska nosiła tytuł „Minimalizm w głębi uczenie się”.

Artificial intelligence and human intelligence

Rosnąca jednomyślność wśród badaczy sztucznej inteligencji utrzymuje, że komputery mogą wkrótce osiągnąć lub przekroczyć sztuczną ogólną inteligencję na poziomie ludzkim. W szczególności technologia głębokiego uczenia przekroczyła najnowocześniejsze wyniki w takich dziedzinach, jak diagnostyka medyczna, tłumaczenie, rozpoznawanie głosu i autonomiczna jazda, a nawet zbliżyła się lub przekroczyła wydajność człowieka w niektórych dziedzinach. W tej prelekcji zbadamy ograniczenia tej ekscytującej technologii, omawiając jej podobieństwa i różnice w uczeniu się ludzi i zwierząt. Jednym z najważniejszych ograniczeń dla rozwoju AGI (Artificial General Intelligence – Ogólnej Sztucznej Inteligencji) jest bazowania na podejściu obliczeniowym do/w rozwoju AI. Rzeczywiście systemy AI lepiej sobie radzą z obliczaniem niż człowiek, co pociąga za sobą szybsze obliczenia, bardziej skomplikowane i na wielkiej ilości danych jednocześnie. To wszystko sprawia wrażenie, że AI jest bardziej wydajna w „myśleniu” niż człowiek. Jednak, chociażby Roger Penrose, laureat Nagrody Noba z fizyki, uważa, że świadomość/umysł nie może być postrzegana wyłącznie z perspektywy matematyki. Świadomość przekracza obliczalność. Człowiek jest właśnie tam, gdzie nie sięga matematyka i to daje nam przewagę jakościową nad AI. W ramach nauk szczegółowych wciąż jednak nie wiadomo, czym jest to „coś” więcej.

Zobacz wideo:

Ks. Wiesław Andrzej Przygoda – prof. dr hab. teologii pastoralnej, prezbiter diecezji radomskiej; pracownik Katedry Teologii Pastoralnej KUL; kierownik Sekcji Teologii Pastoralnej i Katechetyki na Wydziale Teologii KUL; konsultor Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski; przewodniczący Komisji Rewizyjnej Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów; członek: PosT-Netzwerks der mittel- und osteuropäischen Pastoraltheologinnen und Pastoraltheologen oraz European Society for Catholic Theology, a także Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Teologicznego – Oddział w Radomiu. Autor książek: Funkcja charytatywna Kościoła po Soborze Watykańskim II,Lublin 1998; Posługa charytatywna Kościoła w Polsce, Lublin 2004; Apostolski wymiar wolontariatu charytatywnego w Polsce, Lublin 2012. Współredaktor Leksykonu teologii pastoralnej, Lublin 2006. W badaniach naukowych koncentruje się wokół zagadnień: działalność charytatywna Kościoła, wolontariat chrześcijański, duszpasterstwo specjalne i specjalistyczne, teologia laikatu i formy apostolstwa świeckich. Adres do korespondencji: wieslaw.przygoda@kul.pl. ORCID: https://orcid.org/0000-0003-2430-719X; https://www.researchgate.net/profile/Wieslaw-Przygoda.

Uwarunkowania społeczno-kulturowe współczesnej ewangelizacji w Polsce

Francuski filozof Paul Ricouer podczas serii wykładów wygłoszonych w 1961 roku na Uniwersytecie w Yale określił trzech myślicieli: Fryderyka Nietzschego, Karola Marksa i Zygmunta Freuda mianem „mistrzów podejrzenia”. Podkreślił wówczas, że są oni wielkimi niszczycielami chrześcijaństwa, gdyż ich myśli wciąż przyczyniają się do ograniczenia roli tej religii w społeczeństwie. Charakterystyczne dla nich jest to, że wszyscy trzej przedstawili wizje alternatywne wobec chrześcijańskiego poglądu na świat, skupiając uwagę nie na istnieniu Boga, lecz na sposobach pobudzenia postępu człowieka.  Może wydawać się, że ci „mistrzowie podejrzenia” zeszli z wokandy debaty publicznej we współczesnych społeczeństwach Zachodu, ale to właśnie oni przyczynili się do zasiewu zrębów nowej „kultury podejrzenia”, z którą mamy do czynienia współcześnie w krajach cywilizacji zachodniej, w tym również w Polsce. Wiele przedziwnych zjawisk kulturowych, z którymi mamy współcześnie do czynienia, wyrasta z tego dziedzictwa i ma znaczący wpływ na filozofię życia wyznawaną i realizowaną zwłaszcza przez najmłodsze pokolenie (pokolenie alfa). Dziedzictwem „kultury podejrzenia” jest przede wszystkim eliminacja Boga z dyskursu publicznego. Proces świadomego usuwania idei Boga osobowego trwa przynajmniej od czasu wielkiej rewolucji francuskiej (1789), zyskał on cechę bezwzględnej brutalności od czasów rewolucji bolszewickiej (1917), stał się bardziej kulturowy niż polityczny od czasów rewolucji seksualnej (USA 1956; Europa 1968) a powiedzmy umownie po 1989 r. przybrał wyrafinowane formy kwestionowania natury człowieka przy wykorzystaniu tzw. nowoczesnych mediów, o których nawet nie śniło się propagandystom Hitlera czy Stalina. Św. Jan Paweł II wielokrotnie podczas swego pontyfikatu sygnalizował zjawisko kulturowe, które określił mianem „życia tak jakby Boga nie było”. Benedykt XVI zachęcał, by przyjąć przynajmniej hipotezę Boga i żyć po prostu tak jakby On był. Niestety pod płaszczykiem wielkiego resetu albo tzw. cancel culture poszerza się zasięg ateizmu praktycznego w krajach całej cywilizacji zachodniej, w tym także w Polsce. To rodzi konkretne skutki społeczne: wielu zwłaszcza młodych ludzi żyje bez zdefiniowanego sensu i określonego celu; znaczna część żyje w pustce aksjologicznej bez żadnego szkieletu moralnego; brak sensu życia i trwałego systemu wartości rodzi konsekwentnie brutalizację zachowań, wykwit postaw aspołecznych, poszerzanie się społecznej grupy  kontestatorów i przestępców, upowszechnianie się postaw narcystycznych. Dekonstrukcja socjalizacji rodzinnej, załamanie sytemu wychowania prowadzi zaniku w skrajnych przypadkach uczuć wyższych, zaniku empatii, altruizmu, solidarności międzyludzkiej, w końcu do depresji, prób samobójczych i faktycznych samobójstw. Współczesna kultura zgłasza roszczenie do dokonania radykalnej rewolucji antropologicznej. W wielu krajach na Zachodzie jest ona już mocno zaawansowana. Na szczęście w Polsce w nieco mniejszym stopniu. Św. Jan Paweł II zwracał uwagę na spłaszczenie postrzegania człowieka; na jego odcinanie od Boskich korzeni oraz pozbawianie eschatycznej perspektywy zbawienia, zmartwychwstania i życia wiecznego w Bogu. Współcześnie proces ten posunął się o wiele dalej. Dzisiaj człowiek pozbawiony swego odniesienia do rzeczywistości nadnaturalnej, jest sukcesywnie pozbawiany swych prerogatyw także w świecie stworzonym. Pävi Räsänen – parlamentarzystka, była minister spraw wewnętrznych Finlandii potwierdziła to niedawno w słowach: „W naszym kraju lepiej chroni się zwierzęta niż ludzkie istoty poczęte w łonie matek”. Nota bene za tę wypowiedź była oskarżona o rasizm i postawiona przed sądem (na szczęście tym razem sąd stanął po stronie respektowania wolności słowa parlamentarzystki i nie dopatrzył się w jej wypowiedzi przestępstwa). Wielkim wyzwaniem dla krajów dawnej kultury chrześcijańskiej jest transhumanizm oraz wirtualny świat nowoczesnych mediów z tzw. sztuczną inteligencją. Usilna presja na zmianę systemu ładu społecznego opartego na fundamencie moralności chrześcijańskiej prowadzi do kolejnych następstw zwłaszcza w obszarze życia małżeńskiego i rodzinnego. Współcześnie wielu usiłuje tak żyć, jakby małżeństwa i rodziny w ogóle nie było, a przynajmniej podejmowane są natarczywe próby zmiany definicji małżeństwa i rodziny. Należy szanować wszystkich ludzi bez względu na rasę, wyznawaną religię czy światopogląd, orientację seksualną, ale jako chrześcijanie nie możemy milczeć w sytuacji brutalnego narzucania ideologii gender dzieciom w wieku przedszkolnym. Kościół w swojej działalności ewangelizacyjnej a jeszcze bardziej preewangelizacyjnej powinien znać zarysowany skrótowo kontekst kulturowy i brać pod uwagę przy planowaniu swoich przedsięwzięć mających na celu przemianę tego świata w kierunku przywrócenia mu chrześcijańskiego zapachu i smaku. W świetle powyższego wprowadzenia można zarysować następujący plan referatu: 1. Korzenie współczesnej rewolucji kulturowej – „filozofia podejrzenia”; 2. Wielki reset metodą stworzenia na nowo świata bez Boga; 3. Człowiek przyszłości – człowiek płynny?; 4. Kryzys małżeństwa – rozkład rodziny; 5. Wnioski pastoralne dla Kościoła w Polsce.

Zobacz wideo:

Dr Rafał Szopa, absolwent Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, mgr teologii w zakresie filozofii oraz absolwent studiów podyplomowych filozoficzno-etycznych na PWT. Doktorat na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu w Instytucie Filozofii Chrześcijańskiej w zakresie filozofii. Pracownik Katedry Nauk Humanistycznych i Społecznych na Wydziale Zarządzania Politechniki Wrocławskiej. Prowadzi zajęcia z przedmiotów humanistycznych, takich jak: filozofia, wstęp do filozofii, etyka, etyka inżynierska, etyka nowych technologii, komunikacja społeczna. Tematyka publikowanych prac dotyczy teorii partycypacji bytu i jej zastosowań, ateizmu i filozofii przyrody, teorii poznania, transhumanizmu oraz nowych technologii w ujęciu filozoficznym. Był współorganizatorem konferencji międzynarodowych, uczestniczył czynnie w konferencjach w Polsce i za granicą. Popularyzuje naukę w ramach corocznych edycji Dolnośląskiego Festiwali Nauki. Współpracownik Studium św. Hildegardy z Bingen na PWT we Wrocławiu. Od 2020 r. członek rady naukowej czasopisma „Perspectiva – Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne”.

Formułowanie relacji między wiarą a naukę

Relacja między wiarą a nauką może przybrać zasadniczo 3 formy: 1) nadrzędności / podrzędności wobec siebie; 2) wzajemnej wrogości; 3) współistnienia. Średniowiecze było czasem nadrzędności teologii nad naukami szczegółowymi, nowożytność początkowo była okresem „pokojowego współistnienia” a później przekształciło się ono w próbę odmówienia religii wartości poznawczych. Poszukiwanie możliwości pogodzenia religii i nauki jest równie ważne jak za czasów Darwina, kiedy to spór między nauką a religią przybrał współczesną formę argumentacji przeciwko religii. Wydaje się, że osiągnięcie współistnienia jest możliwe. Inaczej jednak niż w epoce oświecenia, współcześnie musimy się skoncentrować na egzystencjalnej stronie bytu i esencjalnej stronie osobno, pozostawiając religii i nauce odpowiednio kwestię istnienia rzeczywistości i jej działania. Nie wchodząc we wzajemne kompetencje, religia i nauka mogą znów „pokojowo współistnieć”.

Zobacz wideo:

Dr Alfreda Walkowska, absolwentka Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu,znawczyni dorobku św. Hildegardy, dyrektor Studium św. Hildegardy z Bingen – akademickiego kursu teologicznego Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Twórczyni Polskiego Centrum św. Hildegardy z siedzibą w Legnicy. Redaktor naczelna kwartalnika „Hildegarda”. Autorka licznych artykułów, książek; wydawca, tłumaczka; inicjatorka i prezes pierwszego polskiego Stowarzyszenia Centrum św. Hildegardy w Polsce. Związana z Benedyktyńskim Instytutem Kultury w Tyńcu jako inicjatorka i prowadząca warsztaty oraz rekolekcje z postem według św. Hildegardy. Laureatka nagrody Feniks Specjalny 2023 za „wytrwałe promowanie stylu życia opartego na świadomości ekologicznej oraz upowszechnianie kultury katolickiej w Polsce i na świecie”.

Harmonia życia według św. Hildegardy z Bingen

W koncepcji średniowiecznej doktor Kościoła, św. Hildegardy z Bingen, grzech pierworodny, zakłócając harmonię stworzenia, będącą założonym przez Stwórcę porządkiem wszechrzeczy, jawi się jako praprzyczyna zaburzeń we wszystkich sferach życia człowieka. Dążenie do przywrócenia harmonii i dbałość o jej utrzymanie to w ujęciu Hildegardy jedyna droga zapewnienia zdrowia w znaczeniu pełnego dobrostanu człowieka. Program zdrowia stworzony współcześnie w oparciu o wiedzę medyczną, przyrodniczą i teologiczną zawartą w dziełach doktor Kościoła z Bingen zawiera uniwersalny plan działania prowadzący do przywrócenia lub zachowania zdrowia rozumianego jako cielesno-duchowa równowaga uwarunkowana harmonią w relacjach z wszechświatem i Bogiem. Jego wartość praktyczna sprawia, że wpisuje się on we współczesne trendy zdrowego, ekologicznego stylu życia, czyniąc z niego ważne narzędzie nowej ewangelizacji.

Zobacz wideo:

Ks. Tomasz Wielebski, prof. UKSW dr hab. teologii pastoralnej; prezbiter diecezji warszawsko-praskiej; Dyrektor Instytutu Nauk Teologicznych UKSW; kierownik Katedry Prakseologii Pastoralnej i Organizacji Duszpasterstwa w Zakładzie Teologii Praktycznej INT UKSW; Prezes Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów; członek Zespołu Innowacji Pastoralnych przy Instytucie Statystyki Kościoła Katolickiego SAC; kierunki badań: świętowanie niedzieli, duszpasterstwo chorych starych i hospicyjne; działalność rad duszpasterskich, współpraca teologii pastoralnej z naukami pozateologicznymi; proces synodalny;  autor i współautor wielu monografii i artykułów z zakresu teologii pastoralnej.

Kościelne uwarunkowania ewangelizacji w Polsce

Skuteczne prowadzenie ewangelizacji zależy przede wszystkim od otwarcia się na łaskę Bożą. Należy także rozeznawać kościelne uwarunkowania działań związanych z głoszeniem Dobrej Nowiny pamiętając, że Kościół jako głosiciel Ewangelii, zaczyna swe dzieło od ewangelizowania samego siebie (EN 15). Prelegent przedstawi najpierw wybrane wyniki badań realizowanych przez CBOS odnośnie percepcji przez Polaków rzeczywistości parafialnej i ich zaangażowania w jej życie. Następnie przywoła wyniki badań przeprowadzonych przez ISKK SAC i WT UKSW wśród polskich proboszczów dotyczących ich spojrzenia na parafię. Dopełnieniem wystąpienia będzie ukazanie wybranych myśli z polskich raportów synodalnych.  Występujące tendencje powinny być uwzględnione w budowaniu strategii ewangelizacyjnej, przekładając się na realizację – urzeczywistnianego w kluczu misyjnym – duszpasterstwa rezygnującego z wygodnego kryterium duszpasterskiego, że ,,zawsze się tak robiło” (EG 33).

Zobacz wideo: